کتاب های حوزه خرده روایت

«خورشید می‌ماند» روایتی داستانی از زندگی شیخ بهایی(۱۰۳۱-۹۵۳ ق) به قلم کامران پارسی‌نژاد (۱۳۴۲) است. در بخشی از کتاب می‌خوانیم: در مکتب‌خانه، کنار سایر بچه‌ها نشسته بود و از پنجره، به شاخه‌های بی‌برگ درختانی نگاه می‌کرد که با سوز پاییزی تکان می‌خوردند. گاهی هم روستاییانی را می‌دید که خسته از یک روز تلاش به خانه‌هایشان بازمی‌گشتند. ابرهای تیره و سیاه، به سرعت از قله کوه سرازیر می‌شدند و آسمان روستا را می‌پوشاندند. لحظه‌ای بعد، باد بود و صدای ضربه‌های پی‌درپی قطرات باران بر پشت پنجره. حسی گنگ و آزاردهنده در وجودش رخنه کرده بود. حسی که همیشه به سراغش نمی‌آمد. اگر به آرامی بازویش را تکان نمی‌دادند، همچنان به بیرون از پنجره خیره می‌ماند و زنانی را می‌دید که سبدهای بزرگ بر دوش داشتند و به سختی در گل‌ولای راه می‌رفتند. روی برگرداند. مقابل چشمانش دیوار خشتی، یک منقل کوچک، کتاب‌های قرآن روی طاقچه و چهره عزالدین حسین قرار داشت. عزالدین حسین مقابل بچه‌ها نشسته بود. صورتی گرد با ریش انبوه و سیاه، و چشمانی نافذ و درشت داشت. گفت: «دستی که توان نوشتن ندارد، دیه هم ندارد. حضرت علی می‌فرمایند: خرد نویسنده در قلمش جلوه می‌کند. شما خوب می‌دانید خداوند متعال به چه چیزی قسم خورده است. آری! به قلم. قسم به قلم و آنچه می‌نگارد. شما عالمان فرداها هیچ‌گاه نمی‌توانید از قلم دور بمانید.» غرش آسمان دوباره او را با خود برد. دانه‌های تند و ریز باران، شاخه‌های لخت و عور درختانی که اسیر باد بودند و دشت مه‌آلود را دید. همه وهم‌انگیز و ترسناک می‌نمود. کمی جابه‌جا شد. ترسیده بود. در میان دشت، در دل مه غلیظ خاکستری به دنبال چیزی می‌گشت. یک احساس گنگ و آزاردهنده با او بود و رهایش نمی‌کرد. مه غلیظ و خاکستری هر لحظه به شکلی در می‌آمد. انتظار، دل‌پریشانی و تپش تند قلب، امانش را بریده بود. این‌بار عزالدین حسین بود که از دنیای وهم‌آلود رهایش کرد.